Böyle düşününce yazacak bir şey bulamadım. Nereden başlayacağıma karar veremedim. Ama annelikle ilgili yaşadıklarımla başlamaya şu an karar verdim.Öncesi ve sonrasına da zaman içinde değinirim.
Bebeğim 3 yaşında. hızlı bir şekilde büyüyor ve ben bebeklik resimlerine bakınca nasıl büyüdüğünü anlamadığımı düşünüyorum. Hızlı geliyor bana büyümesi.
Belkide 3 aylıkken anneme emanet edip, işe başlamamdan kaynaklanıyor olabilir. Resimlerine bakınca ne çabuk bu hale geldi diyorum.
Konuşmaları bizi şaşırtıyor.Hafızası acayip güçlü ve bir sünger gibi her şeyi emiyor, içine alıyor. Sonrasında da bize ayna gibi yansıtıyor. Yaptıklarımızı, söylediklerimizi ondan duymak, bazen komik, bazen şaşırtıcı oluyor.
Öyle iyi yetiştireyim ki, mantığını, aklını kullansın, neyi,neden olduğunu sorgulasın, araştırsın istiyorum. Dershaneymiş, özel dersmiş bunlara gerek kalmasın istiyorum.Kitap okumayı, tabiatı, hayvanları,insanları, kısacası "yaratılanı, yaratandan ötürü sevmesini" istiyorum.
Aydınlık, mutlu, sağlıklı güzel yarınlar görsün, mutlu olsun, mutlu etsin istiyorum.
Bunları bütün çocuklar, bebekler, doğacak olanlar ve daha doğmamış olanlar içinde diliyorum.
Küçükken komşumuz dua ederdi, "Rabbim cümlesini korusun içinde bizimkileri de" diye.Benimki de o hesap.
Anne olunca bütün çocuklar benimmiş gibi geliyor. Hepsinin yüzünde benimkini görüyorum. Düşünce endişeleniyorum. Bazen gözlerim doluyor.Sanırım anne olan öğretmenlerde böyle hissediyorlardır.Her çocuk kendisininmiş gibi.
Bu sene Eylül ayında anaokuluna başlayacak benimki. Sabahtan öğlen 15.30 a kadar. Annemi biraz rahatlatır diye düşünüyorum.resim, müzik, oyunlar değişiklik olur.Annem şimdiden özleyeceğini söylüyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder