İLKYAR'DAN BAHSETMEK İSTİYORUM

Bu İlkyar bildiğimiz ilkyarimiz , ilk göz ağrımız değil.
Bu İlkyar ODTÜ Gönüllülerinin, YİBO çocuklarına uzattığı umut dalı, ışıktan bir yol, eğitime açılan kapı.
YİBO öğrencilerine başarabilirsiniz, sizde ODTÜ lü olabilirsiniz, sizde Bilim İnsanı  olabilirsiniz, okuyabilirsiniz, aydınlık insanlar olabilirsiniz diyor. Onları buna inandırıyor ve başardıklarını da görüyorlar.
Binlerce güzel mektupları var.Öğrencilerden ve gönüllülerden gelen. Bugün size son mektubu ve o güzel çocukların fotoğraflarını göstermek istiyorum.Fotoğrafları siteye girdiğinizde göreceksiniz.

http://www.ilkyar.org.tr

Siteyi incelediğinizde göreceksiniz.Tertemiz Köy Çocukları. Kanaatkar, ürkek, en ufak bir sebepten bile mutlu olabiliyorlar.Kır çiçekleri onlar.Geleceğin Doktoru,Mühendisi,Bilim İnsanı,Öğretmeni ve memleketimde hangi mesleğe ihtiyaç varsa onu olmaya aday çocuklar.Kısıtlı imkanlar yüzünden Parasız Yatılı okullarda ailelerinden uzak okuyorlar.Ama okumanın ne demek olduğunu biliyorlar.Sorumluluklarını biliyorlar.

İlkyar da onlara umut oluyor.

Lütfen inceleyin ve desteğinizi esirgemeyin.Belki bireysel olarak gitmek, görmek zor olabilir. Ama, İlkyar gönüllüleri bunu bizim adımıza yaparken, ufakta olsa desteğimizi esirgememek gönlümüzü rahatlatabilir.Nerelere harcamıyoruz ki? Böyle güzel bir amaç uğruna harcanması mutluluk verici olmalı.

GERÇEK SEVGİ NEREDE?

ODTÜ’ye bahar 23 Nisan Kampı ile gelir benim için; yaz ise Yaz Kampı ile. Bir yazı 

geride bıraktım giden 140 çocukla beraber. Onlara göndermek için çektiğimiz 

fotoğraflara bakarken yaşadığım bir haftayı düşünüyorum. Dolu dolu geçti hem benim 

için hem de onlar için. Nasıl oluyor bilmiyorum, her defasında tanıdık olsa da bu 

duygular onların her birinin sevgisi farklı yüre!imde. Geçen seneden gelen çocukların 

sevgisinin hemen yanında. 

Ali vardı kampta. ilk başlarda bir türlü konuşturamadım Ali’yi. Tek başına sessiz 

sessiz oturdu hep. Onu ne zaman tek görsem gittim yanına. “Yakın arkadaşın var mı?” 

diye sordum Ali’ye, istediğim ona arkadaşlık kurabileceğini gösterip onu diğer 

çocuklarla sohbet ederken, oynarken görmekti. Olduğunu söyledi, demek ki Ali de 

burada bir sürü yeni arkadaş edinecekti. 1 hafta kısa bir süre dedi alışmak için, yakın 

arkadaşlarım benim uzun süredir yanımda. Haklıydı aslında. Kimilerine göre azdır 1 

hafta alışma süresi olmak için. Ama bizim için öyle olmuyordu. Geçen sene de bu sene 

de 1 haftalığına gelen çocuklarla projelere nazaran daha uzun zaman geçirdiğimiz için 

olsa gerek o kadar çok alıştık ki onlara. Onlar gittikten hemen sonra okulun her bir 

köşesinde onları arıyor gözlerim. Yemekhane çimlerine oturduğum anda birden anılar 

canlanıyor; oyun oynuyorlar ya hani, kimisi oturmuş abi ablalarıyla sohbet ediyorlar. 

Gerçek olsa diyor insan bir an. Birden yanımda Nazlı ve Gül"en olsa yine otursak,

sohbet etsek. Sarsalar etrafımı yine bir anda; Tülay gelse hiç beklemediğim bir yerdenyanında Zeynep olsa. Hasan yine güldürse bizi, Durmuş'la okuduğumuz kitapları 

konuşsak yeniden.

ODTÜ’nün güzelliklerini onlarla paylaşmak ne güzel, onları bu sefer bizim misafir 

etmemiz. Dolu dolu 1 hafta geçiriyor hepsi. ilk defa yaptıkları o kadar çok şey oluyor 

ki. Kimisi ilk defa sinemeya gidiyor, kimisi hayvanat bahçesine, kimisi müzeye. 

Buralara gitmek onları mutlu ediyor aynı zamanda. Hepsinin ortak yaşadığı ilk’ler de 

oluyor. ilk defa profesörlerden ders görüyorlar ya da sunum dinliyorlar. ilk defa deney 

yapıyorlar. Matematik grubu ile beraberdim hep. Sayıların gizemini çözmeye çalıştık, 

Şifrelerle haberleşmeyi ö!rendik, şifreler yazdık birbirimize. Son gün ise biyoloji 

bölümüne gittik, muzun DNA’sını çıkardık. Hepsi evlerine götürdü ve 

saklayacaklarını söylediler. Biliyorum ki bu etkinlikler onların meslek seçimlerine, 

hayallerine büyük katkılar sa!layacaktır, daha bir azimle ders çalı"acaklardır. Bir 

çoğunun hedefi ODTÜ oldu burayı gördükten sonra. ileride geleceklerini söylediler, 

inanıyorum; gelecekler. 

Ali giderken anlamıştım ilk geldiğinde alışamayacağını söylese de o da alışmıştı 

bizlere. Yoksa hiç üzgün olur muydu giderken? Bir haftaya çok şey sığdırsak da 

sığdıramadıklarımız da oluyor diye düşünüyor insan. Biraz daha uzun olsa.. ilk defa 

evlerinden ayrılanlar için ilk 2 gün zor gelse de onlar da gitmek istemiyorlar. Biraz 

daha kalsaydık keşke diyorlar. İnsan gerçek sevgiyi bulunca kaybetmek istemiyor ne 

de olsa. Bazen hiç olmasaymı" İLKYAR benim hayatımda diyorum. Bu hissetti!im duyguların 

hepsinden mahrum olacaktım. İçimdeki umut bu denli fazla olamazdı, gerçek sevginin 

sadece ailemde olduğunu düşünecektim hep- ne büyük yanılgı. Çocukların saf 

dünyalarına bu kadar dahil olamazdım. Ne çok şey katmış benim hayatıma İLKYAR. 

Bir de çocukların hayatlarına kattıkları var elbette bunlardan kat ve kat fazla olan. 

Birçok çocuktan duyduğum bir şeydi: “Beni sadece ailemin çok sevdiğine 

inanıyordum.” diyorlardı, abi ablaları onların yanlarına gelene kadar. Projelerde 

duruyor sanki günlük hayat, duruyor zaman, sadece dünyada siz ve onlar varmışsınız 

gibi oluyor. Her şeyden uzak, sadece siz ve onlar. Hepsinin inancı artıyor İLKYARdan 

sonra. Çünkü biliyorlar artık onları düşünen abi ablaları var. Mektup yazdıklarında, bir

sorunları olduğunda onlara ellerinden gelen desteği verecek olan abi ablaları. Bazıları 

ile de kesiliveriyor mektuplaşmalar birden, beklediğiniz mektup gelmiyor onlardan. 

Olsun diyor insan, İLKYAR’ı hiç unutmayacaklar ne de olsa, onların hayatlarına 

kattığı değerler kalacak hep. Tertemiz dünyalarına misafir olmak 1 gün de olsa bir 

hafta da olsa ne büyük mutluluk…

Projelerdeki hayat ütopya oluyor benim için. Bu denli gerçek duyguların olmayacağını 

düşünmek korkutuyor beni. Yaşanan ve duyulan onca kötü şeylerden arınmış, tertemiz 

yüreklere sahip olan minik gözlere bakamamaktan korkuyorum. Bunu korumak için 

yapılması gereken şeyler olduğunu bilmek rahatlatıyor beni. Çünkü zarar gelmesini 

nasıl önleyeceğimi biliyorum. Gönüllü kılavuzu rehber oluyor bana ve tüm gönüllülere 

bu konuda.Yaz kampının ikinci günü bir rüya görmüştüm. Çocuklar gidiyorlardı birden. Projenin 

bitmesine 5 gün kala niye bu ayrılık diyordum. Uyandığımda yurtta onların sesi vardı 

kulaklarımda. Gittikleri günden beri rüyamda görüyorum onları. Her sabah boğazımda 

yumru ile uyanıyorum, uyandığımda seslerini duymayacağımın da farkındayım. 

Ütopyadan çıkıp sorumluluklarıma dönmem gerek, biliyorum. Onlarla bir daha 

görüşebilmek hayallerimde yer buluyor.

Son gün yazdıkları kompozisyonlarda hepsinin ortak bir dileği vardı: “Buraya diğer 

YİBO’larda okuyan arkadaşlarımızın da gelmesini istiyoruz. Bu sene 12.si olan Yaz 

Kampının 20.si de yapılsın.” diyorlardı. Aynı temennileri biz de diliyoruz.

ODTÜ’ye her yıl gelen 240 minik yüreklere hep yenileri eklensin… 

Yezdan Atılgan

Kimya Bölümü

İLKYAR Bağış Hesapları 

İş Bnk. ODTÜ Şb. 
TR26 0006 4000 0014 2290 706968 TL 

Ziraat Bnk. ODTÜ Şb. 
TR64 0001 0015 3708 9703 245001 TL

Kız Öğrenci Destek Fonu

Ziraat Bnk. ODTÜ Şb. 
TR53 0001 0015 3708 9703 245005 TL